Cure - Mindhunter

தமிழ் சினிமாவில் பார்க்கும் போது சிரிப்பை வர வைக்கும் சில விஷயங்களை Hollywood, ஐரோப்பிய அல்லதுஆசிய படங்களில் பார்க்கும் போது அதில் உள்ள நம்பகத்தன்மை நம்மிடம் அதிக கேள்விகளை எழுப்பாமல் நம்மை படத்தை தொடர்ந்து பார்க்க செய்கிறது.

உதாரணத்திற்கு ஏழாம் அறிவு படத்தில் வந்த நோக்கு வர்ம காட்சிகளை கண்டு தியேட்டரில் ரசிகர்கள் உருண்டு புரண்டு சிரித்தது வரலாறு. இந்த நோக்கு வர்மம் ஒரு கொரிய படத்தில் இருந்து தழுவப்பட்டதே (உருவப்பட்டதே) அந்த கொரிய படத்தை பார்க்கும் போது நமக்கு சிரிப்பு வருவதில்லை மாறாக பிரமிப்பு மட்டுமே.

இங்கே நாம் பார்க்கவிருக்கும் Cure என்னும் ஜப்பானிய திரைப்படம் ஒரு Psychological Thriller வகைப்படம். Silence of the Lambs மற்றும் Seven படத்திற்கு பின் வெளி வந்ததால் படத்தில் அந்த இரு Hollywood படங்களின் சாயல் இருப்பது போலவே தோன்றுகிறது. அந்த இரண்டு படங்களை பார்க்காதவர்கள் இப்படத்தை முற்றிலும் புதிய அனுபவத்தை வழங்கும் படமாக பார்க்க வாய்ப்பிருக்கிறது.

Serial Killer படங்களின் இலக்கண படி கொலைகள் விழுகின்றன. அனைத்திலும் ஒரே விதமான modus operandi. ஆனால் கொலை செய்பவர்கள் வெவ்வெறு நபர்கள். அவர்கள் கொலைகளை செய்து விட்டு ஓடி ஒளிவதில்லை. கொலை நடந்த இடத்திற்கு அருகிலேயே இருக்கிறார்கள். Police என்ன விசாரித்தாலும் அவர்களால் உறுதியாக ஒன்றும் கண்டு பிடிக்கமுடிவதில்லை.

பிடிப்பட்டவர்கள் பேச்சும் நடவடிக்கையும் மனோவசியத்திற்கு ஆளானது போல் உள்ளதே என்று கதா நாயகன் Detective Takabe தனது  Psychologist நண்பனிடம் கேட்கிறார். அவர் அப்படி இருக்க வாய்ப்பில்லை என்று மறுக்கிறார்.

இதற்குள் ஒரு புதிரான இளைஞன் கதா பாத்திரம் அறிமுகம் ஆகிறது. அவனிடம் இறக்கம் காட்டும் ஒரு பள்ளி ஆசிரியர் அவனை தன் வீட்டிற்கு அழைத்து சென்று உணவளித்து அவனை உரியவர்களிடம் சேர்பிக்க அவனிடம் விசாரிக்கிறார். ஆனால் அவனோ மாறாக அவரை பற்றியே விசாரிக்கிறான். எதுவும் தன் நினைவில் நிற்பதில்லை என்று சொல்லும் அவன் இதை விசாரித்து என்ன செய்ய போகிறான் என்று யாரும் கேட்பதில்லை.

படம் ஒரு மணி நேரத்தை கடக்கும் போதே இந்த இளைஞன் போலீஸ் காவலுக்கு வந்து விடுகிறான். இதன் பின்னர் நடப்பவை தான் இப்படத்தை ஒரு பார்க்க வேண்டிய Psychological thriller வரிசையில் வைக்கின்றன.

ஒரு கொலை செய்வதற்கு 'Motive' அவசியம். கூலிப்படைகள் செய்யும் கொலைகள் தீர்க்கப்படாமல் போவதற்கு கொலை செய்தவர்களுக்கும் கொலையுண்ட நபருக்கும் நேரடி உறவோ, அறிமுகமோ இல்லாத பட்சத்தில் அங்கே 'Motive' இல்லை. பணத்திற்கு கொலை செய்துவிட்டு இடத்தை காலி செய்து விடுவார்கள். பின்னர் காவல் துறை துப்பு துலக்கிக்கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான்.

ஒரு serial killerன் காரணம் நியாயமானதாக இருக்க வாய்ப்பில்லை. கதா நாயகர்கள் தான் ideology படி கொலை செய்பவர்கள். இந்தியன், அந்நியன் அந்த வகையறா. ஆனாலும் serial killer கள் தங்கள் தரப்பில் நியாயம் இருப்பதாகவே நம்புபவர்கள்.

இங்கே Cure படத்தில் Mr. Mamiya என்கிற இளைஞன் - Mamiya என்பது தன்னுடைய பெயர் தான் என்பதை அவன் கடைசி வரை ஒத்துக்கொள்வதில்லை - ஒரு amnesia நோயாளி போல நடித்து சக மனிதர்களை குழப்பி இவன் விரும்பியதை அவர்களை செய்ய வைக்கிறான்.

Silence of the Lambs படத்தில் வரும் Hannibal Lecter ஒரு வித ரகசிய குரலில் பேசி பக்கத்து அறை வாசியை தற்கொலை செய்ய வைத்துவிட்டதாக வரும். இங்கே Mr. Mamiya வின் பேச்சும் Takabe உட்பட நமக்கும் எரிச்சலை ஏற்படுத்தும் வகையில் தான் இருக்கிறது. Takabe இந்த குற்றங்களை விசாரித்து முடிக்க வேண்டும் என்கிற உறுதியில் தொடர்கிறார்.

இந்நிலையில் Mamiya Takabe வின் குடும்பத்தை பற்றி தெரிந்து கொண்டு அவரை கேள்வி கேட்டு சமநிலையை இழக்க செய்கிறான். Takabe ஒரு திட்டம் வரைந்து அதன் படி செயல்படுகிறார். Mamiya வின் வீடு, அங்கே இருக்கும் புத்தகங்கள் என்று பார்த்து அவனை வழிக்கு கொண்டு வருவது எப்படி என்று பார்க்கிறார்.

இடையிடையே வரும் கனவு காட்சிகள் சில நொடிகள் நம்மை உறையச்செய்பவை. இது போல காட்சிக்கள் Audition என்கிற Japanese படத்திலும் உண்டு. இந்த காட்சிகள் கதா பாத்திரங்களின் அந்தரங்க ஆசை அல்லது பயத்தை வெளிப்படுத்துவது போல் உள்ளன.

Climax கிட்ட தட்ட தமிழ் சினிமா போல இருந்தாலும் ஒரு திரைக்கதையில் Poetic Justice வேண்டுமல்லவா?

படத்தை இயக்கியவர் Kurosawa. Maverick Director Kurosowa விற்கும் இவருக்கும் யாதொரு சம்மந்தமும் இல்லை.

இத்தகைய திரில்லர் படங்களில் காட்சியமைப்பில் தான் பயம், புதிர் அனைத்தையும் கடத்த வேண்டும். சிகரெட் லைட்டர், டம்ளரில் இருந்து கொட்டி மொசைக் தரையில் ஊர்ந்து செல்லும் நீர் என்று காட்டி இதயதுடிப்பின் படபடப்பை ஏற்றுகிறார்கள். Mamiya வாக நடித்த நடிகரை நாம் வெறுக்கும் அளவிற்கு மிக சிறப்பான ஒரு நடிப்பு.

Takabe வாக நடித்த நடிகர் Babel படத்தில் ஜப்பானில் நிகழும் கதையில் வாய் பேச முடியாத பெண்ணின் அப்பாவாக நடித்தவர். அவரும் பொறுமையின் எல்லையில் இருக்கும் மனிதராக மிக சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்.

புதிதாக சர்வதேச சினிமாக்கள் பார்க்க ஆரம்பித்திருப்பவர்கள் பார்த்தால் நிச்சயம் ஒரு புதிய முயற்சியாகவே தெரியும். Hollywood thriller பார்த்து பழக்கப்பட்டவர்கள் slow and boring ஆக நினைக்கவும் வாய்ப்பிருக்கிறது.